Amelie (15) vertelt hoe JEZ! het verschil maakte nadat haar papa uit het leven stapte: "Er zijn mensen die zeggen dat het egoïstisch is wat papa heeft gedaan, maar dat klopt niet”

Amelie vond haar leven perfect. Tot de dag dat haar papa er uit stapte, bijna twee jaar geleden. Ze trok zich op aan lotgenoten bij ‘Missing You’, een van de organisaties die jongerencollectief JEZ! vorig jaar steunde. “Zoals het was, wordt het niet meer. Maar ik kan intussen alles wel eens loslaten en jong en zot zijn.”

Vorige week nog is ze ineens beginnen wenen, vertelt Amelie Dufoort (15) uit Torhout. “Het was sportdag op school. We moesten suppen, een vorm van golfsurfen. Maar papa is verdronken. Ik heb veel nachtmerries gehad over water, een jaar lang heb ik zelfs niet meer durven zwemmen. Ook nu was ik ineens bang voor mijn reactie in het water. Maar uiteindelijk heb ik het gedaan en daar ben ik blij om, want ik vond het heel leuk.”

Vermist

11 november 2021 heeft haar leven voorgoed veranderd. “Ik was die dag vroeg wakker, beneden in de woonkamer trof ik oma en opa aan. Pas na veel aandringen zegden ze dat papa vermist was. Mama was met de politie naar hem op zoek. En toen kwam dat telefoontje. Ze hadden papa gevonden, jammer genoeg te laat. Ik kon het niet geloven.”

Haar vriendinnen waren op de afscheidsviering en haar klasgenoten hadden haar lieve boodschappen bezorgd, maar het was met een bang hartje dat Amelie nadien terugkeerde naar school. “Achteraf gezien had ik langer dan een week moeten thuisblijven. Toen ik mijn vrienden terugzag, durfden zij er niet over te beginnen. Zelf sprak ik ook niet over papa, ik zat te wachten tot iemand ernaar vroeg. Het was allemaal raar en verwarrend. Zo was er nog maar één maand voorbij, toen ik naar een verjaardagsfeestje mocht. Midden de feeststemming voelde ik me schuldig. Ik heb moeten leren dat plezier maken weer mág.”

Het was voor Amelie een opluchting toen ze een half jaar na het overlijden bij Missing You terechtkwam. “Ik dacht altijd dat ik de enige was die een ouder verloren had, en dat ik daar met niemand over kon praten. Daar zag ik zoveel jongeren die dat ook hebben meegemaakt. Als je eens boos of verdrietig bent, stellen ze geen vragen. Ze begrijpen je. Ik heb veel geleerd door met lotgenoten te spreken, bij sommigen was het al langer geleden. In het begin was het moeilijk mijn verhaal te vertellen, maar ik voelde dat het goed deed als het er eens uit kwam. Nu heb ik het al zo vaak verteld, dat er geen tranen meer aan te pas komen. Je verhaal doen helpt ook om het eens te kunnen vergeten. Deze zomer op rouw weekend leerde ik een meisje van mijn leeftijd kennen, zij verloor haar mama. We hebben samen super veel gelachen.”

Als leeftijdsgenoten bezig zijn over hun papa die dit of dat heeft gedaan, steekt het soms nog. “Niet uit jaloezie, maar ik vind het dan zo oneerlijk dat mijn papa er niet meer is. Ik kan hem mijn rapport niet tonen. Er zijn mensen die zeggen dat het egoïstisch is wat papa heeft gedaan, maar dat klopt niet. In de brief die de begrafenisondernemer heeft gevonden, schreef hij dat hij ziek was. Hij zag zichzelf als last.”

Zelf koestert ze mooie herinneringen aan haar papa. “Hij was sterk in wiskunde maar wilde álles weten. Het was een doorzetter. Wij stonden bij hem op de eerste plaats. Op hem ben ik niet kwaad, maar soms wel op de situatie in ons gezin. We blijven achter met vier, iedereen heeft al eens een slechte dag. Toen we nog met vijf waren, was iedereen altijd vrolijk thuis. Het is zo jammer dat hij er niet meer is.”

Veilig in zijn trui

Amelie weet intussen dat er meestal een speciale dag op komst is, als ze zich slecht voelt. “Zoals papa’s verjaardag in mei of de overlijdensdatum. Het is nu al een jaar dat hij er niet meer is, dacht ik vorig jaar op 11 november, maar er komen nog zoveel jaren zonder hem. Hoe ga ik dat aankunnen? Bij Missing You heb ik mijn papa eens een brief geschreven en dan in het kampvuur gegooid. Dat geeft een stukje troost, ook al weet je dat je geen antwoord gaat krijgen. Hier thuis doe ik ‘s avonds soms een trui of shirt van papa aan. Dat voelt veilig.”

Wat ook helpt is je zo hard op iets focussen, dat je aan niets anders kan denken. “Dat heb ik ontdekt toen ik kort na papa’s dood ben beginnen haken. Eerst lukte het niet echt, maar uiteindelijk maakte ik een kat. Ik was zo hard bezig met steken tellen, waardoor je automatisch je gedachten verzet. Piano spelen doet ook deugd, papa heeft mij daar altijd in aangemoedigd. Ik maak ook korte gedichtjes in sierschrift, papa stimuleerde me altijd om daar iets mee te doen. ‘Maak kaartjes, je kan die verkopen’, zei hij. Sinds zijn overlijden kader ik vooral citaten in die me hard raken. Jezelf een doel stellen, werkt ook. Zo ben ik zondag gaan lopen ten voordele van de zelfmoordlijn 1813. Was ik mijn papa niet verloren, dan had ik daar nooit voor getraind. In de natuur zijn, zo heb ik nu ontdekt, brengt rust in mijn hoofd.”

De tekening die op de piano staat, heeft Amelie ook zelf gemaakt. Je ziet hersenen, waarin bloemetjes verschijnen. “Ik heb zelf zo diep gezeten dat ik me vragen ben beginnen stellen over hoe een mens in mekaar zit: psychologisch, fysiologisch, hoe werkt ons brein? Ik heb geleerd dat je er wel uitkomt, als je maar blijft hopen. Ik geloof dan ook dat ik hier uiteindelijk sterker van word. En als ik dat later in mijn carrière kan overbrengen op anderen, zal papa niet voor niets gestorven zijn.”

Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je bellen naar 1813 of surf naar www.zelfmoord1813.be.